Zaboravljenim stazama: Stubica

Te mi sitnu knjigu opravismo bijelome Onogoštu gradu.Knjigu o selu Stubica, đe nađosmo kulu vojvode Ilije o kom ova guslarska pjesma zbori.

Kulu su gradili primorski neimari, davne 1680.godine. U njoj je, jednom prilikom, zimovao Sveti Petar Cetinjski. Za  vrijeme vojvode Ilije, jedan njen dio, služio je kao seoski zatvor. Danas su njene izvoltane zidine, prepuštene zagrljaju bršljena i korova.

Upravo iznad nje, nalazi se seoska crkva, okićena nekarakterističnim obilježjima- puškarnicama.

Kraj nje leže i kosti partizana , palih u bitki na Javorovom dolu , koja je vođena protiv Italijanskog okupatora, a koji je kao čin odmazde, spalio čitavo selo.

Šetajući zaboravljenim stazama, naiđosmo na 2 ćumurane, ,,kamion,, pun pčela i na jednog jedinog stanovnika – Goluba, koji izgleda jedini nije odletio odavde.

Društvo mu prave 3 psa, ovce i radio, televizor mu, kaže, ne radi. Pričao nam je o vremenu kada je bilo 50-tak domaćinstava u selu i svi su pobjegli , ali ne od Talijana, nego ,,u grad’’.

Osim zujanja pčela i Golubovih ovaca, u selu se čuje samo voz, koji tuda projuri, ali se ne zaustavlja na željezničkoj stanici Stubica jer tu više niko ne izlazi. Na samo desetak kilometara od grada, jedno selo polako zamire. 

Autori: Ana Dragićević i Jovanka Komnenić