Karadžić: Zagađeni vodotoci najveći ekološki problem Nikšića

Kada se govori o ekološkoj slici Nikšića, prije svega onoj koja se odnosi na stanje vodotoka u opštini, Karadžić smatra da se ona praktično godinama ne mijenja. Tri osnovna uzročnika zagađenja voda u Nikšiću su, navodi, industrijske otpadne vode, gradske kanalizacione vode i čvrsti otpad koji se odlaže u rječna korita od strane nesavjesnih građana.

„Industrijska upotreba vode se godinama obavlja na isti način i u jako malo slučajeva preduzeća vrše tretiranja otpadnih voda. Uglavnom se otpadne vode slobodno izlivaju u rječne tokove. Gradski kolektor ne funkcioniše gotovo 30 godina i gradske kanlizacione vode se slobodno izlivaju u Zetu. Problem zagađenja voda od strane čovjeka je aktuelan kako u urbanom i gusto naseljenom dijelu tako i u prigradskim naseljima gdje do zagađenja dolazi od strane lokalnog stanovništva kojem je otpad najlakše odložiti u rječno korito“, objašnjava Karadžić.

I dok se po pitanju otpadnih kanalizacionih voda stvar dovodi na svoje stavljanjem u funkciju kolektora otpadnih voda, čvrsti otpad u rijekama je problem koji se teško kontroliše.

Uz sve to veliki problem je, kako tvrdi, spiranje i taloženje otpadnih voda sa privremene deponije u Mislovom dolu. Naime, dio taložnih voda koje se odlivaju niz deponiju u periodu velikih padavina direktno dopire u kanal i miješa se sa vodama akumulacija Slano i Vrtac i dalje završava u koritu rijeke Zete.

„Ta voda ima visok stepen zagađenja uz prisustvo bakterija, virusa, a može se tretirati i kao kancerogena jer se u deponiji miješa sa njenim čvrstim materijalima i otpadnim opasnim tečnostima poput ulja, hemikalija, ostacima raznih drugih tečnosti porijeklom iz domaćinstva i industrije“, navodi Karadžić i dodaje da je zagađenje nikšićkih vodotoka zapravo širi problem od lokalne zajednice, jer se posljedice zagađenja mogu osjetiti i u širem dijelu slivnog područja zbog čega u DMEN-u smatraju da su vode trenutno u najkritičnijem položaju od svih segmenata životne sredine u lokalnoj zajednici.

Tretiranje otpada veliki problem grada

Jedan od aktuelnih ekoloških problema u Nikšiću, svakako važan pomena, za Karadžića je i tretiranje otpada.

Naime, kako kaže, u svijetu postoje različiti načini iskorišćavanja otpada u novu sirovinu, dok se u Nikšiću nakon priče o regionalnoj deponiji došlo do aktuelizovanja ideje o regionalnoj spalionici otpada.

U DMEN-u su i ranije skretali pažnju da sa ekološkog aspekta plan o izgradnji energane u Nikšiću, u kojoj bi se od otpada dobijala električna energija, ne ide u prilog zdravlju građana i zdravoj životnoj sredini.

„U postrojenjima spalionice, prilikom sagorijevanja otpada, kao nus proizvod dobijao bi se pepeo koji bi sadržao Al2O3, Pb, CaCl, SiO2, Fe2O3, CaJ, Hg… Količine pepela, koje se dobiju tokom sagorijevanja, po projektu energane su planirane da se upotrijebe u proizvodnju cementa ili nekih drugih građevinskih proizvoda. Kako stvari stoje kod nas u Crnoj Gori sa proizvodnjom građevinskih materijala, jer samo proizvodimo betonski blok, vrlo je vjerovatno da bi pepeo završavao na nekoj novoj deponiji, ili bi se  slobodno odlagao u prirodnoj uvali. Kao praškasti materijal uz male količine vjetra, pepeo bi se vrlo lako prenosio na velike udaljenosti i izazivao neželjene efekte. Iako se u prirodnoj sredini ne razlažu sami od sebe elementi koje sadrži pepeo, ako dospiju u živi organizam izuzetno su štetni i kancerogeni “,smatra Karadžić i zaključuje da se plan za izgradnju energane ne podudara ni sa ustavnim opredjeljenjem Crne Gore kao ekološke države.

Kao veza između spalionice i životne sredine svakako se nameće i  pitanje kvaliteta vazduha, koji bi, u slučaju izgradnje energane, takođe, ističe Karadžić, bio prilično narušen i mogao doprinijeti pogoršanju stanja u kojem PM10 čestice gotovo svakodnevno inače prelaze dozvoljene vrijednoti.

„To su pokazali rezultati studije procjene uticaja zagađenja vazduha na zdravlje Svjetske zdravstvene organizacije (SZO) i dnevne srednje koncentracije PM10. U Nikšiću, Podgorici i Pljevljima veće su od 50 mikrograma tokom 64 do 217 dana godišnje, što je mnogo češće nego što je dozvoljeno Direktivom Evropske unije o kvalitetu vazduha (35 dana). Smatramo da će konačno sa otvaranjem predpristupnog Poglavlja 27 početi konkretno da se rješavaju dugogodišnji ekološki problemi u Crnoj Gori i lokalnoj zajednici“, uvjeren je Karadžić.