Mali fudbal je u Nikšiću nekada bio veliki

Priče i priče su ispisane da opišu tu pasiju prema ”bubamari”. Dovoljno je pročitati štiva Boža Koprivice ili Dina Tuzovića da svako uvidi koliko je entuzijazma, i osjećaja koji se mogu opisati njegovim sinonimima, proizvodilo šutiranje lopte kod naših sugrađana, toliko, da se učini da je to možda jedina stvar u kojoj su Nikšićani ravnopravno parirali ostatku svijeta i koju su makar tih devedesetih jedino znali da rade.

Svako je želio da šutira i trči za raznim zamotuljcima i krpenjačama, ispunjen ushićenjem toliko, da su kao rezultat toga klubovi počeli da niču kao pečurke, pa je po jedan svoj tim imala gotovo svaka ulica, od “Obilića” pa na dalje.

Globalno čudo zvano fudbal je uzimalo maha i u gradu koji je poslijeratnom industrijalizacijom stasavao u ozbiljnu sredinu, koja sa dva kluba koji su odoljeli zubu vremenu, Sutjeskom i Čelikom, nije mogla da zadovolji apetite Nikšićana, željnih loptanja.

Upravo je taj nedostatak proizveo da na popularnosti dobije mali fudbal, koji će u gradu pod Trebjesom, svoj zenit doživjeti u posljednjoj deceniji prošlog vijeka, odmah nakon što je UEFA 1989. godine futsal definitivno ozvaničila kao sport.

Nikšićani kao da su strpljivo čekali upravo to ozvaničenje da zablistaju, a možda i na najbolji način pokažu svima koliko ljubavi i strasti imaju prema fudbalu generalno, koja je pretočena i u mali fudbal, a sve to su ubrzo potvrdili i rezultati.

Zdanje “Malog stadiona”, koje je poprište bezbroj utakmica i turnira, sigurno krije najveće tajne ovoga sporta, a i samo je “niklo”, možda ne slučajno, tik pored najvećih znamenitosti grada, kao što su Muzej, Saborni hram, gradski park, pa mu je u takvom društvu i priličilo da ostavi dubok trag i pečat jednog vremena u kojem je najvažnija stvar bila fudbal.

Kao što su se neki gradovi u tom vremenu “zarazili” košarkom, rukometom, odbojkom i raznim drugim sportovima, Nikšićane je poput epidemije zahvatio upravo mali fudbal koji, zahvaljujući istinskim majstorima ove igre, postaje istinski veliki. Gotovo svakodnevno su počeli da se igraju turniri, a pored “Malog stadiona”, kao spas je došla i izgradnja Sportskog centra, pa se moglo loptati i po lošem vremenu, iako ni ono nije moglo često da pokvari naum da se "pika" lopta sa ekipom.

Urođeni takmičarski duh je ubrzo “izbacio” one najbolje, a najbolji među njima stali su u jedno ime, koje je obilježilo jednu epohu zlatnih godina ovog sporta, a to ime je KMF “Premijer” za koje se ubrzo pročulo i na prostoru bivše Jugoslavije. Delić, Vujović, Rakojević, Kalezić, Aničić, Berkuljan i Mrkajić sastav je koji je bio strah i trepet za sve timove protiv kojih su igrali, a kruna toga je bila titular šampiona SRJ iste godine kada je Svjetski prvak u fudbalu bio Brazil sa Romarijom i Bebetom.

Svijet je slavio “Karaoke”, a grad koji je pogođen sankcijama i tranzicijom, koji je uveliko privredno i ekonomski posrtao, slavio je svoje fudbalske heroje, koji su mali fudbal pretvorili u veliki.

Potvrdu da su tih godina mali fudbal u Nikšiću igrali istinski majstori, bio je i rezultat KMF “Elektroprivreda Crne Gore”, koji je 1996. godine postao prvak SR Jugoslavije, a ovi rezultati su ustvari samo bili produkt dugogodišnje i prave ljubavi prema ovom sportu.

Nikšićki klinci dobijaju podstrek da na brojnim poligonima počnu da imitiraju Andriju Vujovića i ostale njegove kolege, koji su ih znali makar na 40 minuta odvući od svakodnevnice, a kao što su nekada nicali fudbalski klubovi u Nikšiću, sada je to bio slučaj sa klubovima malog fudbala. Teško ih je nabrojati, a kamoli igrače koji su svojim majstorijama pokazali da ovaj sport nije slučajno bio toliko ušao u krv Nikšićana, pa je malo bila republička liga u kojoj su nikšićki timovi imali ozbiljnu ulogu, nego je igrana i opštinska liga, a jedno vrijeme su i veterani imali svoj ligaški takmičarski pogon.

Iščezle su devedesete, krenuo je novi milenijum, neko novo doba, koje je obilježio tehnološki napredak, a osnovci i srednjoškolci su polako sa poligona i livada zanimaciju počeli da traže na mobilnim telefonima i kompjuterima, a danak je plaćen brže i više nego što se moglo pretpostaviti. Livade i poligoni su počeli da budu prazni, stari majstori ove igre su polako odlagali svoju opremu, a sve je manje bilo onih koji su bili spremni da ih zamijene.

Sve manje turnira, utakmica, uopšte interesovanja učinili su da i pored ogromne ljubavi prema fudbalu, baš mali fudbal plati najveću cijenu, i da poput tranzicionih gubitnika izgubi onaj sjaj sa sredine devedesetih.

Iako sa renoviranim tribinama, na kapiji simbola ovoga sporta u gradu Sutjeske i Čelika, na “Malom stadionu”, koji je nekada bio veliki, posebno iz perspektive dječaka koji su odrastali tih devedesetih, stavljen je katanac, da čeka, zajedno sa ostalim poligonima i livadama u gradu, pa i travnatim terenima, ipak, neke malo bolje ljude i dane, koji će ličnim primjerom osvježiti sjećanje na godine kada je mali fudbal u Nikšiću bio veliki.