Mundijalske legende

Svaki Mundijal do sada je imao svoje zvijezde, koje su ga obilježile, a mi ćemo vam predstaviti nekoliko fudbalskih majstora koji su svojim igrama ostavili trajan pečat i bez kojih mundijalska priča definitivno ne bi bila ista.

Pele

Po mišljenju mnogih najbolji igrač svijeta svih vremena. Fudbalski gen je naslijedio od oca, koji je karijeru morao da prekine zbog povrede, ali je zbog toga svom sinu davao bezrezervnu podršku.

Sa 15 godina je obukao dres Santosa, sa kojim je do punoljetstva dva puta postao prvak Brazila. Sa 16 godina je u dresu reprezentacije dao gol najvećem rivalu, Argentini.

Na Svjetskom prvenstvu je debitovao 1958. u Švedskoj sa 17 godina, kada su “Karioke“ postale po prvi put prvaci svijeta. Sa Brazilom se na najveći stepenik penje i 1962. u Čileu, a isti uspjeh postiže i 1970. u Meksiku.

Najmlađi je strijelac u istoriji Mundijala. Najmlađi akter finala i jedini profesionalni fudbaler koji je na zvaničnim utakmicama postigao preko 1.000 golova.

Maradona

Rođen je 30. oktobra 1960. u Buenos Airesu. Usmjeren je kao veoma mlad na fudbal, ali je zabrinjavala njegova sićušna građa. Deset dana prije 16. rođendana odigrao je svoj prvi profesionalni meč, a nakon tri odlične sezone za Argentinos juniorse, uslijedilo je utrkivanje evropskih velikana za mladim Dijegom.

Za reprezentaciju je debitovao 1977. godine,  ali za Mundijal 1978. nije uvršten u spisak tadašnjeg selektora Luisa Cezara Menotija. Predvodio je juniorsku reprezentaciju Argentine 1979. koja je u Japanu postala prvak svijeta. Na najvećoj smotri reprezentativnog fudbala debituje u Španiji 1982., a u besmrtnost je ušao četiri godine kasnije u Meksiku. Na tom Mundijalu ostaće upamćena njegova rola u meču sa Engleskom. Postigao je dva gola. Jedan je dao rukom (Božija ruka), a drugi nakon što je predriblao polovinu protivničkog tima.

Nastupao je i na Mundijalima 1990. u Italiji gdje je stigao do finala, i 1994. u SAD-u gdje je bio pozitivan na doping testu, pa je ranije od ostalih saigrača morao kući.

Maradona je imao brojne afere tokom karijere, a  najčuvenija je ona sa kokainom. Prvi put je bio pozitivan na ovu drogu 1991. godine, zbog čega je dobio suspenziju 15 mjeseci neigranja. Godine 1994. je izašao na naslovnice novina i zbog toga što je jednog novinara gađao iz vazdušne puške.

Veliki prijatelj je bio sa Fidelom Kastrom, a film o najvećem argentinskom fudbaleru, na lično insistiranje Maradone, snimio je srpski reditelj Emir Kusturica.

Lav Jašin

Po mišljenju mnogih je najbolji golman svijeta svih vremena.

Imao je neobičnu harizmu kao što je to običaj kod čuvara mreže. Krasili su ga nevjerovatan refleks i atletske predispozicije koje je odlično koristio između dvije stative.

Bio je pravi vođa na terenu, uveo pravu revoluciju sa nizom inovacija. Kada su se golmani “držali“ gol linije, on je izlijetao da prekida napade protivnika, bio pravi komandant odbrane i sakupljao je centaršuteve.

Na tri Mundijala je nastupao, od 1958. do 1970. godine, a biran je u najbolji tim u istoriji Svjetskih prvenstava, kao i u najbolji tim prošlog vijeka.

Zbog crnog dresa i šortsa i odbrane kao da ima osam ruku, dobio je nadimak “crni pauk“, a 1963. godine potpuno zasluženo dobija Zlatnu loptu.

Na Jašinovom oproštajnom meču 1971. u Moskvi igrali su Pele, Euzebio, Bekenbauer i mnoge druge fudbalske zvijezde.

Gerd Miler

Čitave 32 godine Gerd Miler, napadač Zapadne Njemačke, bio je najbolji strijelac Svjetskih prvenstava, iako je reprezentativnu karijeru završio sa 29 godina.

Gerd je odigrao 62 meča za nacionalni tim, postigao je čak 68 golova i to ga stavlja na drugo mjesto u Njemačkoj, sa samo tri pogotka manje od Miroslava Klosea, koji je odigrao 137 utakmica – 75 više od Milera.

Reprezentativnu karijeru započeo je 1966. godine, ali nije učestvovao na Mundijalu u Engleskoj te godine, na kojem je “Gordi Albion“ slavio protiv Zapadne Nemačke.

“Bombarder” je eksplodirao u Meksiku 1970., gdje je bio najbolji strijelac šampionata sa 10 golova, ali je njegova zemlja morala da se zadovolji trećim mjestom jer su u polufinalu posle produžetaka poraženi od Italije.

Pravda je zadovoljena četiri godine kasnije na domaćem terenu. U jednom od najljepših finala sastali su se Holandija predvođena Johanom Krojfom i Zapadna Nemačka.

Holandija je igrala možda i najljepši fudbal na šampionatu, ali su “Panceri“ golovima Brajtnera (25) i Milera (43) osvojili drugu mundijalsku titulu.

Miler se posle ovog Mundijala penzionisao iz nacionalnog tima i ostaće upamćen kao jedan od najboljih napadača koji su kročili na travnatu podlogu.

Dragoslav Šekularac

Dragoslav Šekularac bio je predvodnik reprezentacije Jugoslavije i njen najbolji igrač na SP u Čileu.

Nastupao je za nacionalni tim i četiri godine ranije u Švedskoj. Rođen je 8. novembra 1937. u Štipu. Vragolastog duha, nije mnogo mario za školu, već mu je fudbal bio preokupacija. Njegov talenat je primijetio Dimitrije Milojević, nekadašnji fudbaler BSK-a.

Za Crvenu zvezdu je debitovao 6. marta 1955. i za nju nastupao do 5. juna 1966., a sjajnim partijama u crveno-bijelom dresu stekao je zvanje “Zvezdine zvezde”, druge po redu, nakon legendarnog Rajka Mitića. Nastupao je još za Karlsrue, Sent Luis Stars, OFK Beograd, Santa Fe, Milonarios, Amerika de Kali, Pariz i Srpske bele orlove.

Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 41 utakmicu i postigao šest golova. Na Mundijalu u Čileu odigrao je sve utakmice i bio jedan od najboljih igrača na turniru. Najbolju igru u dresu reprezentacije pružio je protiv Engleske 11. maja 1958. kada je ostvarena pobjeda rezultatom 5:0.

Poznato je da su prva dva Šekijeva pokušaja da se upiše u pionirsku sekciju Crvene zvezde bili bezuspješni. Oba puta je otjeran, a srce mladog Šekularca je to teško prihvatalo. Obrazloženje je glasilo:

“Ti si još mali, a i vidiš kako izgledaš. Ne možeš ni da šutneš gumenjaču, a kamoli fudbalsku loptu. Idi kući i dođi kada malo porasteš.”

Šeki ih je poslušao i porastao u jednog od najboljih fudbalera na ovim prostorima!