Održana komemoracija povodom smrti Sretena Mitrovića

Obraćanje prenosimo u cjelosti:

“Teška srca stojim ovdje i prihvatam bolnu obavezu i čast da nešto kažem povodom smrti Sretena Mitrovića, jednog od istaknutijih aktera ne samo nikšićke, nego i cjelokupne crnogorske kulturne scene.

Kažu da je zlatno pravilo ovakvih skupova sa tužnim povodom da se njima ne narušava uzvišenost i dostojanstvo trenutka, ali ja ne vjerujem da ću moći napraviti taj otklon, jer govorim o svom preminulom prijatelju, drugu i kolegi za koga me vezuje vise od 40 godina poznanastva, prijateljstva, više od 30 godina kolegijalne saradnje u bivšem Centru za kulturu i današnjoj Narodnoj biblioteci „Njegoš“, a, nadasve, vezuje nas zajednički rad na pozorišnoj sceni.

Kažu da je dobro napisati i pročitati, ali ja ovih dana ne umijem da pišem, previše je emocija, sjećanja, premnogo tuge, zato prizivam u pomoć riječi male, jednostavne i proste, ljudske, pa ako me i one iznevjere, vjerujem da mi niko neće zamjeriti.

Sreten Mitrović rođen je na Sretenje Gospodnje 15.februara 1956. godine u časnoj radničkoj porodici Jovana i Marte rođene Pavićević, osnovnu školu i gimnaziju završio je u svom rodnom gradu, a studije književnosti započeo je na Nastavničkom fakultetu, današnjem Filološkom fakultetu u Nikšiću. Radni odnos zasniva 1985.godine u Centru za kulturu na mjestu koorddinatora scenskih djelatnosti gdje ostaje do 1991.godine kada se gasi Dramski studio. Od tada radi u Narodnoj biblioteci više od 20 godina kao viši knjižničar, da bi poslednjih osam godina proveo na mjestu bibliotekara zavičajnog fonda.

Još od najranije mladosti svojih gimnazijskih dana Sreten je iskazivao veliki talenat i ogromno interesovanje za živu pjesničku riječ i interpretaciju poezije, tako da postaje i član literarne i recitatorske sekcije što će ga preporučiti i za dramsku sekciju KUD „Zahumlje“ s kraja sedamdesetih godina prošlog vijeka. Prve pozorišne korake počinje 1978. godine u komediji “Klupko” na tekst Steva Budaka u režiji Velimira Peja Kavaje, zatim će dolaskom mladog dramaturga, tek svršenog studenta Pozorišne akademije,  Gorana Bulajića i grupe entuzijasta okupljenih u Dramskoj sekciji “Zahumlje“  doći do male revolucije u pozorištu, potpunog zaokreta repertoara tadašnjeg Dramske sekcije KUD “Zahumlje”. Te jeseni 1979. godine Goran postavlja Beketovog „Čekajući Godoa“, predstava koja će u junu 1980. godine pobijediti kao najbolja na Festivalu dramskih amatera “Crne Koge” koji se prvi i poslednji put tada održavao u Nikšiću. U toj predstavi Sreten Mitrović i Mihailo Perošević podijeliće nagradu kao najbolji glumci.Koliki je značaj bio tadašnjeg Festivala amaterskih pozorišnih društava daje na značaju i podatak da je te godine tadašnji pozorišni vunderkind, a danas reditelj evropskog i svjetskog renomea, Jagoš Marković, sa 14 godina osvojio drugu nagradu za “Plavu boju snijega”, rađenu po tekstu Branka Ćopića, a da je današnja poznata naša glumica Varija Đukić, srednjoškolka, gimnazijalka, osvojila pru nagradu igrajući u Joneskovoj „Ćelavoj pjevačici“.

Te 1980. godine Centar za kulturu formira Dramski studio, poluprofesionalno pozorište i kompletna glumačka postava “Zahumlja” seli se u novi prostor, u novu avanturu, gdje će za deset godina trajanja odigrati 17 premijera sa više od 500 repriza. Od tih 17 premijera Sreten Mitrović je u 16 igrao. Sreten je jedan od aktera ponovnog osnivanja nikšićkog profesionalnog pozorišta 1999. godine sa kultnom predstavom po tekstu Stevana Koprivice “Iz ničega u ništa”, koja je igrana više od 50 puta. Markantna pojava, njegov fizikus uvijek je upućivao na dramske uloge, a Sreten Mitrović je univerzalan glumac koji se oprobao u svim formama, žanrovima pozorišta, igrajući klasično pozorište, monodrame, duodrame, eksperimentalno pozorište sa više od 30 premijera, toliko nastupa na knjieževnim večerima, pjesničkim večerima, raznim scensko-muzičkim hepeninzima. Bio je jedna značajna i neponovljiva ličnost naše kulturne scene.

Posljednju predstavu odigraće u Nikšićkom pozorištu 2016. godine po tekstu pokojnog Zorana Kopitovića „Što je čoek do li biciklista“ sa svojom starom glumačkom ekipom, sa Vojom, Nebojšom, Ćićom, Momom, Prckom…

Prijatelji sve znaju. A šta bi i bilo prijateljstvo ako ne bi bilo dijeljenje i sreće i tuge. Tako smo se dobro poznavali, da smo znali za njegove bolove, nedaće. Znali ga kao sjajnog domaćina, sina, sa dubokim poštovanjem prema tragično preminulim ocem, brata prema dobrim sestrama, brižnog i pažljivog, privrženog rođaka svojim širim porodicama. Sve smo mi znali o Sretu i Sreto o nama. I za njegov bol za tragično nastradalim sestrićem Ognjenom. Dijelili smo te njegove bolove, dijelio je i on naše.”

Na kraju današnje komemoracije Perošević je pročitao i pjesmu pjesnikinje Ane Pejović, koju je, zbog nemogućnosti da danas  bude tu, poslala iz Italije.